Kwetsbaar zijn voelt niet fijn

Als jongvolwassene ben ik opgenomen geweest in de psychiatrie. Zoals velen zullen herkennen was ook ik op zoek naar een gelukkiger versie van mijzelf. Doordat ik de moeilijkheden uit mijn jeugd uit alle macht probeerde te overleven was ik ‘mezelf’ verloren in dienst van ‘de omgeving’ waarin ik opgroeide. Zoiets kost veel energie en vraagt veel veerkracht.

Helaas ben ik tot de bodem gegaan waardoor ik een totale leegte heb ervaren. Ik wist niet wie ikzelf was en al helemaal niet hoe ik mezelf moest ‘redden’. Ik had immers steeds geleefd vanuit de gedachte dat wanneer ik ánderen gelukkiger maakte mijn eigen geluk ook wel zou volgen. Helaas leidde dit tot een totale uitputting, zowel lichamelijk als geestelijk.

Hoewel mijn opnameperiode best een heftige tijd was, kijk ik erop terug met gemengde gevoelens. Enerzijds zorgde de ‘afstand’ van mijn gewone dagelijkse leven voor rust waardoor ik lichamelijk kon herstellen. Anderzijds kreeg ik juist hierdoor tijd voor mijzelf en daar wist ik in eerste instantie natuurlijk geen raad mee. Wie was ik en wat stelde ik voor... Het was een tijd van innerlijke conflicten en ik gaf alles en iedereen de schuld van mijn gestrande leven. Juist ik die het beste van mijzelf gaf en alleen maar goede bedoelingen had...

DE JUISTE HULP KOMT UIT ONVERWACHTE HOEK

Op de gesloten afdeling waar ik verbleef ontmoette ik een student psychologie. Hij was daar voor stage en schreef aantekeningen voor zijn scriptie. Mijn aandacht voor hem werd getrokken door de titel die hij had gekozen voor deze scriptie, namelijk: ‘De vervreemding van de mens van zichzelf’.

Onze ‘ontmoeting’ was van wederzijdse waarde en we hadden samen eindeloze gesprekken waarvoor ik nu nog steeds zeer dankbaar ben. Ik zie deze ‘uitwisseling’ als een cadeau van het leven! Want wat er toen gebeurde was een vruchtbare bodem voor de rest van mijn verdere ontwikkeling. Voor het eerst ervaarde ik (h)erkenning voor mijn ‘problematiek’. Het was alsof puzzelstukjes hun plaats vonden. Mijn dwalende geest vond rust bij de gedachte dat ook ik een ‘normaal’ mens was. Een mens met beperkingen én met grenzeloze mogelijkheden.

DE EERSTE STAP NAAR VERANDERING

Wat ben ik blij met het inzicht dat mij kwam ‘aanwaaien’ over dat elke verandering begint met allereerst de situatie zoals deze is te aanvaarden! Dit wil zeggen dat je deze niet ontkent, er niet voor vlucht, er niet tegen vecht, maar deze doorziet als de werkelijkheid van de situatie, gebeurtenis of toestand waarin je verkeert.

Dit kan als een ‘zware klus’ lijken, maar is het enig juiste uitgangspunt voor verandering. Vervolgens is het mogelijk om met slechts je eigen aandeel verder te gaan. Hier je eigen verantwoording voor te nemen en er ‘gepaste’ hulp bij te aanvaarden.

Voor mij was het een verkorte route naar een meer ontspannen leven waarin ik mezelf mocht ontdekken en de weg vanuit mijn hoofd naar mijn hart heb mogen vinden.

WONDEREN GEBEUREN

Alles is liefde, zowel negatief als positief. Het is een levenskunst om dit te kunnen zien.  Als het gaat om positief zijn wil dit ons mensen over het algemeen nog wel lukken, maar ook in al wat positief lijkt te zijn zit een negatieve zijde verscholen.

Alles bestaat uit dualiteiten. Onze innerlijke criticus is streng en laat ons geloven dat het niet goed is zoals het is, of dat wij niet goed zijn zoals we zijn.

Waar komt die vreselijke stem in onszelf toch vandaan? Het is goed om daar eens even bij stil te staan want wij mensen zijn juist bedoelt om te stralen. Ik- jij en iedereen, ongeacht geaardheid, kleur, ras of stand, mét beperkingen én grenzeloze mogelijkheden. Wonderen gebeuren pas als we geloven in de liefde voor onszelf en deze liefde delen met elkaar op basis van gelijkwaardigheid. Hiervoor is het goed om naar ons hart te luisteren en ons hart te volgen.

KWETSBAAR DURVEN ZIJN GEEFT OOK ANDEREN TOESTEMMING DIT OOK TE DURVEN LATEN ZIEN

Maria Menting