WHAT'S IN A NAME ...
Dit jaar begint Dimence met het verder uitrollen van de SRH behandelmethodiek binnen de organisatie. SRH stond tot enige tijd geleden voor Systematisch Rehabilitatie gericht Handelen. Een hele mond vol en deze term schepte ook verwarring want rehabilitatie betekent in gangbaar Nederlands iets heel anders dan in de GGZ.
Maar omdat half Nederland al aan het overstappen was moest de naam wel duidelijker maar niet anders. Dus zette men een aantal GGZ creatievelingen een weekend in een Center Parcs huisje met een paar kratten bier en wat lauwe pizza's en wachtte men op resultaat.
En ziedaar: SRH werd ineens Steunend Relationeel Handelen (niet te verwarren met Simpel Rationeel Handelen of de management variant Structureel Risicoavers Handelen).
De inhoud bleef hetzelfde: een procesmethodiek die ingezet kan worden bij de maatschappelijke herstelprocessen van een cliënt. De vraag vanuit de cliënt is leidend bij de hulp die geboden wordt op het gebied van zorg, begeleiding, welzijn en maatschappelijke ontwikkeling. Ambitieus zou je denken, wat een mond vol.
Omdat ik ook ervaring heb met het ontvangen van hulp op basis van deze methodiek vanuit RIBW Overijssel, durf ik te stellen dat het wél werkt. Als ik over een langere periode terugkijk, zie ik zelf met enige verbazing stappen die ik gezet heb, waarvan ik vroeger nooit had gedacht dat dat mogelijk zou zijn. Maar daar is wel iets voor nodig.
In de term SRH zit het woord relationeel verborgen en dat is volgens mij de clou van het verhaal. Maar dan niet de relatie tussen mij en de omgeving maar tussen mij en mijn begeleider(s). Het is meer een proces waarbij een begeleider een cliënt of patiënt op basis van gelijkwaardigheid benaderd en behandelt en eigenlijk zegt: “Ik weet dat je het moeilijk vindt om deze stap te zetten, maar geef me je arm en dan zetten we samen die stap.”
Daarvoor is enorm veel vertrouwen nodig van de cliënt voor zijn/haar begeleider. Het is mij gelukt om zo'n band te smeden met mijn begeleiders en die band is voor mij een kostbaar bezit. Elke cliënt zal herkennen dat het een lange tijd duurt voordat zoiets groeit en dat verstoring ervan veel onrust en stress geeft.
Terug naar nu: Het afgelopen jaar was hectisch op z'n best en rampzalig op zijn slechts. Veel van ons zijn onze GGZ ankers kwijtgeraakt. Afspraken lopen anders of vervallen. Soms dingen online die je eigenlijk niet online wilt bespreken, reisbeperkingen, verstoorde sociale contacten, lockdown, avondklok en bizar weer.
Weet dat deze situatie niet alleen cliënten overvalt en aangrijpt. Dit heeft zeker ook effect de behandelaren, begeleiders, therapeuten en al het andere ondersteunende personeel die heen en weer geslingerd worden tussen hun behoefte om goede zorg te verlenen aan de ene kant en hun maatschappelijke verantwoordelijkheid naar de gezondheid van derden inclusief hun eigen gezinnen aan de andere kant.
De werkstress bij deze groep mensen is nu heel hoog, ongezond hoog.
Maar wat fijn dat Dimence nu ineens elke cliënt kan gebruiken als ervaringswerker op het gebied van stress en frustratie.
Laten wij als cliënten nu eens die SRH een boost geven door gewoon eens als mens tegen mens tegen onze begeleider of therapeut te zeggen: ‘Ik zie dat je heel betrokken bent bij mij en dat je hard werkt, maar hoe is het eigenlijk met jou. Zal ik eens een kop thee of koffie voor jou halen?’ Of bedank gewoon eens even jouw begeleider of behandelaar.
Niemand in de zorg werkt daar voor de geweldige CAO of de carrièreperspectieven. Men werkt daar omdat men een ander wil helpen. Neem mijn advies aan: wissel eens van rol en steek je hand uit naar die ander. Jullie zullen je er beiden beter door voelen, heel relationeel......
Michael Stomp
